piątek, 29 kwietnia 2016

Wywiad z Arturem Laisenem!

żródło: geniuscreations.pl
Całkiem niedawno temu mieliście okazje przeczytać na moim blogu recenzje dwóch książek debiutującego nakładem wydawnictwa Genius Creations Artura Laisena, którego niesamowicie polubiłam za niesamowicie dopracowane książki. Teraz, również dzięki ww wydawnictwu mam okazję zaprezentować wam wywiad, który z nim przeprowadziłam.




Arturze, jakie były twoje początki z pisaniem? Zawsze wiedziałeś, że chcesz być pisarzem czy przyszło to w jakimś konkretnym momencie?

Ha! Sztandarowe pytanie. Moje najwcześniejsze wspomnienia związane z pisaniem pochodzą z okresu późnego przedszkola. Razem z moją mamą spisywaliśmy ilustrowaną powieść. To znaczy ona pisała, a ja ponoć pomagałem wymyślać. ;) Teraz jak na to patrzę, myślę że mojego wkładu aż tak wiele tam nie było. Zatem pierwsze samodzielne dzieło, nie licząc poezji "okolicznościowej" pochodzi mniej więcej z 5 klasy podstawówki. Około trzynastego roku życia odkryłem SF, a dwa lata później postanowiłem, że zostanę twórcą fantastyki. Z pomysłu wyleczyłem się dopiero około trzydziestki, co oczywiście źle świadczy o moim zdrowym rozsądku. ;) Ściślej rzecz biorąc, zdałem sobie do końca sprawę, że pisarzem to mogę co najwyżej, przy odrobinie szczęścia, od czasu do czasu bywać, gdzieś na marginesie mojego codziennego życia.

Czy dzisiaj Twoja rodzina również jest zaangażowana w proces twórczy? Czy odgrywa rolę pierwszych recenzentów?

Moja żona bardzo lubi literaturę, ale niekoniecznie taką, jaką piszę, zatem jeśli już jej coś się spodoba, to mogę założyć, że jest naprawdę dobre. Z całą pewnością jest bardzo wnikliwą, spostrzegawczą i krytyczną czytelniczką, więc zawsze próbuję ją namawiać, by jednak spróbowała zapoznać się z tym, co skrobię na bieżąco. Przeważnie mi się to, niestety, nie udaje, bo jak i ja jest osobą bardzo zapracowaną i ma tyleż czasu na studiowanie moich wypocin, co ja na ich tworzenie. Czyli mało. :)

Więc pisanie nie jest twoim głównym zajęciem?

Moja sytuacja jest zbliżona do sytuacji większości autorów. Czyli z racjonalnego, pragmatycznego punktu widzenia jest to hobby. Z tą różnicą, że przeciętne hobby nie pochłania aż tyle czasu i wysiłku. Na co dzień mam zatem zwykły etat, do tego prowadzę niewielką firmę, biorę różne "fuchy", żeby nakarmić rodzinę i spłacić kredyt. Piszę wtedy, kiedy uda mi się ukraść trochę czasu pozostałym zajęciom albo – niestety – rodzinie. Tyle że akurat rodzina już się wycwaniła i nie pozwala się tak łatwo okradać ;)

Mogę tylko pogratulować, że znajdujesz czas na pisanie. Chcesz by Twoje powieści były utrzymane w klimatach Ursuli K. Le Guin? Czy czerpiesz inspiracje z innych źródeł?

Myślę, że każdy autor czerpie inspiracje z wszystkiego, co go otacza – nie tylko z książek. Ze świata, z ludzi, z rozmów. CK Monogatari, na przykład, nie powstałoby gdyby nie moja wieloletnia przyjaźń z pewnym Piotrem, ekonomistą z wykształcenia, który opowiadał mi o swojej pracy w dużej kieleckiej firmie. Co do samej literatury, to zainspirować potrafią nas niekiedy rzeczy na pozór bardzo odległe od tego, co akurat tworzymy. Jeśli natomiast miałbym wymienić jakieś bardziej wyraźne inspiracje literackie, to powiedziałbym, że, na przykład, Studnia… powstawała, kiedy byłem pod dużym wpływem autorów takich jak Peter S. Beagle, Roger Zelazny, Gene Wolfe i Mika Waltari.

Właśnie, CK Monogatari! Czy planujesz jeszcze książki inspirowane kulturą japońską?

Bezpośrednio? Nie. Choć Jedenaście Wojujących Królestw Madagoru z drugiego tomu Teraii zostało zainspirowane szesnastowieczną Japonią, a Tekri w jednej ze scen nawet rzuca w przeciwnika shurikenem. ;) W przyszłości chciałbym natomiast napisać powieść, której akcja rozgrywa się w Chinach, i jeszcze inną, gdzie występuje wątek tybetański.

Czytałam o Twoich imponujących planach pisarskich. Muszę powiedzieć, że rzuciło mi się w oczy hasło "szamanizm syberyjski". Czy mógłbyś je rozwinąć?

Owszem, plany być może i są imponujące, ale czy życie i świat pozwolą mi je zrealizować? Mam pomysł na powieść – kilku pokoleniową sagę, której ostatni akt rozgrywa się we współczesnej Polsce. Opowiada ona historię pewnej rodziny, której męscy potomkowie posiedli pewien szczególny dar. A raczej odziedziczyli go po córce syberyjskiego szamana, z którą ożenił się ich przodek, były zesłaniec. Więcej nie chciałbym jednak zdradzać na tym etapie.
Szamanizm syberyjski tak czy inaczej zawsze mnie fascynował – bardzo podobała mi się np. Ruda Sfora Kossakowskiej, będąca fantastyczną interpretacją mitów Jakuckich. Stworzona przeze mnie postać Koj Choruna (Teraia, Wyprawa Koj Choruna i być może jeszcze kilka innych tekstów w przyszłości) też została w jakimś stopniu zainspirowana sylwetkami syberyjskich szamanów.

Masz dość egzotyczne obiekty zainteresowań i ogromną wiedzę na ich temat. Jestem bardzo ciekawa, skąd wzięła się geneza Teraii.

Tak naprawdę Teraia zaczęła powstawać prawie osiemnaście lat temu – początkowy pomysł jest więc dość stary. Porzucałem go i powracałem do niego na nowo wielokrotnie. Ta Teraia, którą teraz piszę – czyli "Teraia 2.0" – to konglomerat wielu bardzo różnych pomysłów, które złożyły się (i wciąż się składają) w pewną, mam nadzieję, sensowną całość. Niektóre były konsekwencją samego życia i moich obserwacji, tego co mnie uwiera pod sercem i co uważam za ważne, inne wzięły się z inspiracji lekturami, a jeszcze inne, na przykład, przyszły do mnie zupełnie znienacka i zaczęły nagle wyświetlać się przed oczami mojej wyobraźni w postaci filmu anime ;)

To bardzo sensownie, ale książka posiada wiele rozpoczętych wątków, których zakończenia jestem niesamowicie ciekawa. Ciekawi mnie też, czy w kolejnych częściach będzie się pojawiała postać Krzysztofa? Nie ukrywam, że bardzo go polubiłam, choć pojawił się ledwie na chwilę.

Też uważam, że Krzysztof jest sympatyczny. Chyba nawet zbyt sympatyczny i rozsądny, by go przenosić do innego świata. Niestety, muszę cię rozczarować – poza pewnymi retrospekcjami pozostałe tomy rozgrywają się już wyłącznie w Świecie Błękitu. Lecz tytułem pocieszenia – powinien ci się spodobać Kassaf Owiri, który pojawia się w drugim tomie.

Mówi się trudno. ;) Może zapytam na koniec: czy masz jakieś rady dla początkujących pisarzy? Lub też chciałbyś dodać coś od siebie?

Kolejne sztandarowe pytanie! Myślę, że przede wszystkim warto się zastanowić, co oznacza dla nas "bycie pisarzem". Bo – wbrew pozorom – może to oznaczać bardzo różne rzeczy. Inna jest ścieżka kogoś, kto pragnie zostać pisarzem zawodowym, czyli zarabiać w ten sposób na życie (na co w Polsce szanse są raczej znikome), inna kogoś, kto pragnie brylować na salonach, a jeszcze inna kogoś, kto po prostu czuje gdzieś w głębi taką potrzebę.
We wszystkich przypadkach wydaje mi się jednak, że ważne jest, aby po prostu kochać literaturę. Bardzo dużo czytać - różne rzeczy, nie tylko to, co nam się zwykle podoba. Co jakiś czas próbować coś napisać.

Z jednej strony nie zrażać się niepowodzeniami (bo ich zazwyczaj jest o wiele więcej niż sukcesów), ale z drugiej nie fiksować na samym pisaniu. Żyć normalnym życiem. Dojrzewać. Znajdować radość w samym procesie a nie za wszelka cenę poszukiwać sukcesu.

środa, 27 kwietnia 2016

Majowe Zaczytanie by Ola i Kaja

Majowym weekend mam zamiar spędzić na czytaniu (jakby to nie było oczywiste!), więc skorzystam sobie z bardzo miłego zaproszenia Oli do organizowanego przez nią i jej koleżankę maratonu czytelniczego dokładnie w ten weekend. W ciągu czterech dni mam przeczytać cztery książki i czuję się na siłach do zrobienia tego, ponieważ siedzę ostatnio w ciągłym czytaniu. Jak nie mam co robić to czytam. Czytam właściwie kilka książek naraz. Dodatkowym atutem są ciekawe kategorie, do których chyba ciężko mi będzie dobrać książki, ale wiadomo, że im trudniej tym większa zabawa.

30 kwietnia - książka z wiosenną okładką


Największy mój problem z tą kategorią polegał na tym, że na mojej liście książek do przeczytania są same pozycje bardziej kojarzące się z zimą niż wiosną, dlatego postawię jedynie na motyw, które z wiosną się kojarzy, czyli w tym przypadku króliki. Sam Folwark Zwierzęcy jest króciutki, więc na spokojnie poradzę sobie z nim w mniej niż jeden dzień i rozpocznę kolejną książkę, żeby być do przodu.
1 maja - pierwszy tom cyklu, który chciałam przeczytać

Tu z kolei miałam zbyt duży wybór, ale postanowiłam przeczytać w końcu pierwowzór pewnego filmu, który kiedyś oglądałam, a który bardzo mi się podobał. Poza tym jest o mojej ulubionej porze roku i są w niej niedźwiedzie polarne, które bardzo, bardzo lubię!
2 maja - książka, która czekała na przeczytanie od zeszłej wiosny

Z kolei tutaj nie jestem w ogólnie stanie powiedzieć, które książki kiedy dodałam do listy, bo materialnych takich nie posiadam. Zapewne dam tutaj coś, co czeka krócej lub dłużej. Bardziej jestem obeznana w temacie oczekiwania na książki odkąd założyłam bloga, co miało miejsce w sierpniu, dlatego myślę, że w tej kategorii zdecyduję się przeczytać drugi tom Opowieści z Narnii, czyli Księcia Kaspiana. Kiedyś zaczęłam go już czytać, ale niestety nie skończyłam, więc pora to nadrobić.
3 maja - książka historyczna

O, i tu jest największy problem, bo ja nie czytuję książek historycznych. Nie odnajduję się w tych klimatach i mam jedynie ochotę na Królów Przeklętych, ale to tylko i wyłącznie ze względu na piękne okładki stworzone przez Wydawnictwo Otwarte. Z tego samego powodu wybiorę coś bardzo krótkiego i raczej w tematyce dziecięcej, bo przy tej dla dorosłych kompletnie bym poległa. Wybiorę Gallop '44!

Mam nadzieję na niesamowite przygody z tymi książkami, a także na to, że się do nas przyłączycie. ;)

poniedziałek, 25 kwietnia 2016

"Chirurg" Tess Gerritsen - recenzja książki.

Autor: Gerritsen Tess
Przekład: Żebrowski Jerzy
Tytuł polski: Chirurg
Tytuł oryginalny: The Surogeon
Seria: Rizzoli/Isles #1
Wydawnictwo Albatros
Wydanie polskie: 2002
Wydanie oryginalne: 2001
Ilość stron: 334
Cena okładkowa: -
Moja ocena: 9/10

Niezwykle brutalny zabójca, nazywany przez media "Chirurgiem", zabija młode, samotne kobiety, przeprowadzających na nich zabieg wycięcia macicy bez znieczulenia. Policja ustala, że podobna seria morderstw miała miejsce dwa lata wcześniej, a ich sprawca został zastrzelony przez doktor Catherine Cordell, piękną lekarkę zatrudnioną w bostońskim centrum medycznym - jedyną ofiarę, której udało się ujść z życiem. Catherine znowu czuje się zagrożona. Jej jedynym sprzymierzeńcem wydaje się detektyw prowadzący śledztwo. Czy obie sprawy i obu zabójców coś łączy?


opis z okładki

W rzeczywistości niezbyt wiele osób trafnie odpowiedziałoby na pytanie o moje ulubione gatunki literackie. Pewnie nawet któreś z was gdyby znało mnie w rzeczywistości chociaż przelotnie, a nie z książkowej otchłani internetu, nie kojarzyłoby mojej skromnej osóbki z horrorami czy brutalnymi morderstwami. Chyba nawet jestem gotowa założyć się z kimkolwiek z was, że gdy wchodziliście na mojego bloga jego całkiem uroczy wygląd nie podpowiedział wam, że będziecie znajdować tutaj recenzje takich książek jak pokazana powyżej. Moja osobowość zionie groteską, dlatego przedstawiam wam autorkę, która według mnie napisała powieść równie groteskową, co ja sama. Tess Gerritsen na przełomie ponad trzystu stron opisuje makabryczne zbrodnie dokonywane przez seryjnego mordercę i rodzącą się miłość.

Zbrodnie dokonywane przez Chirurga są makabryczne, brutalne i nieprzewidywalne. Z pozoru ofiary nic nie łączy, dlatego do pewnego momentu nie byłam nawet w stanie domyślić się tożsamości tytułowego bohatera, jednak dość duży kawałek przed ujawnieniem prawdy Gerritsen przekombinowała. Chciała nam po części przedstawić, jakie wewnętrzne pobudki kierują postępowaniem mordercy oraz co siedzi w jego głowie w trakcie czy pomiędzy dokonywaniem swojego rytuału, ale przez to trochę, jakby sama sobie podstawiła nogę, ponieważ ten wątek pozwolił mi przewidzieć zbyt szybko kto nim jest.

Chirurg ma jeden główny tor, ale jego historia toczy się na kilku płaszczyznach, z perspektywy różnych bohaterów. Autorka oprócz przedstawienia nam zaskakującego procesu rozwiązywania skomplikowanej zagadki brutalnych morderstw chce nam powiedzieć również o kilku innych sprawach, ale nie przesadza. Śledztwo gra pierwsze skrzypce, a pozostałe wątki nieśmiało się za niego wychylają. Przede wszystkim pokazuje świat policji opanowanej przez mężczyzn, którzy niezbyt tolerują kobiety w swoim zawodowym otoczeniu. Główna bohaterka wielokrotnie pada ofiarą ich wścibskich żarcików, ale nie zniechęca jej to. Nauczona życiowym doświadczeniem wciąż pnie się do góry po szczeblach kariery i nie daje sobą pomiatać.

Bardzo spodobał styl autorki, który jest wyraźnie damski, ale ma w sobie niesamowitą nutę grozy. Autorka nie oszczędza czytelnika, w dosadny oraz mocny sposób opisuje nawet samą "operację" przeprowadzaną przez Chirurga na jego ofiarach. Z jednej strony potrafi wywołać przerażenie i gęsią skórkę, a z drugiej niesamowicie poruszyć serce całkiem zgrabnym wątkiem miłosnym czy ogólnie tłem obyczajowym, które śmiało można by przypisać jakiemuś dobremu romansowi i w żaden sposób mi to nie przeszkadza.

Jest to książka dla ludzi z mocnymi nerwami, dla miłośników wszelkiego rodzaju thrillerów, nie tylko medycznych, bo nie ma tu zbyt wiele nawiązań i odniesień do terminologii medycznej, dlatego spokojniej się w tym odnajdziecie. Mnie już oczarowała historia Tess Gerritsen i mam zamiar kontynuować czytanie tej serii, jak również innych jej książek.

sobota, 23 kwietnia 2016

"A.B.C." Agathy Christie - minirecenzja książki

Autor: Christie Agatha
Przekład:  Dehnel Wanda
Tytuł polski: ABC
Tytuł oryginalny: The ABC Murder
Seria: Herkules Poirot #17
Wydawnictwo Dolnośląskie
Wydanie polskie: 2014
Wydanie oryginalne: 1936
Ilość stron: 192
Cena okładkowa: 24,90 zł
Moja ocena: 8/10

Seryjny morderca zabija ludzi w porządku alfabetycznym. Odpracował już litery "A", "B" i "C"... Czy zostanie schwytany zanim dojdzie do "Z"? Zabójca umyka wymiarowi sprawiedliwości, mimo że przed każdą zbrodnią zostawia rozkład jazdy pociągów, potocznie nazywany ABC. Co więcej, w listach również podpisuje się jako "A.B.C.". Herkules Poirot przeczuwa, że zostawione wskazówki mają sprowadzić policję na błędny trop.


opis z lubimy czytać

Muszę się szczerze przyznać, że chyba nie potrafię pisać o książkach Agathy Christie, bo sama już nie wiem, czy stać się ich zwolenniczką czy raczej przeciwniczką. Obu książkom dałam wysokie oceny, ponieważ zagadki ukryte na ich stronach są naprawdę zaskakujące i pomysłowe, ale w przypadku A.B.C wydała mi się ona delikatnie przerysowana. Może i mógłby się wśród morderców pojawić tak genialny strateg, ale sądzę, że na to miejsca została wybrana nieodpowiednia osoba. Do tego jej zachowanie w scenie ujawnienia rozwiązania zbrodni była co najmniej sztuczna. Nie wynudziłam się przy tej książce tak, jak przy Morderstwie w Orient Expresie, jednak o ile tam podobał mi się ten brak tła obyczajowego tak tu jestem nim po prostu zawiedziona. Czy Poirot ma jakiekolwiek życie poza pracą detektywa? Chyba zacznę utożsamiać go z archetypem pracoholika w literaturze. Za ogromny minus uważam również dobór narracji z perspektywy jego przyjaciela po fachu, ponieważ nie pozwolił on w najmniejszym stopniu zapoznać się z przemyśleniami głównego prowadzącego śledztwo, co uniemożliwiło jakiekolwiek próby odgadnięcia, co też w niej siedzi, a zarazem podjęcia prób rozwiązania zagadki. No i na koniec zostawiłam sobie coś, co irytowało mnie w tym wszystkim najbardziej - to, że oni w ogóle nie próbowali być krok przed mordercą, a jedynie oczekiwali na jego ruch. Według mnie można było w ten sposób spokojnie uniknąć jeszcze jednego czy nawet dwóch zgonów. Nadal jestem szczerze rozczarowana twórczością pani Christie, ale jak to mówią do trzech razy sztuka, więc dam jej jeszcze jedną szansę i może tym razem się z nią polubię.

czwartek, 21 kwietnia 2016

"CK Monogatari" Artura Laisena - recenzja książki.

Autor: Laisen Artur
Tytuł polski: CK Monogatari
Wydawnictwo Genius Creations
Wydanie polskie: 2015
Ilość stron: 348
Cena okładkowa: 39,99 zł
Moja ocena: 9/10

W kieleckiej firmie KZDM-Nagita zawrzało. Z centrali w Tokio przysłano Sho Kyubimori, ekscentrycznego wiceprezesa, pragnącego zrealizować monumentalny i tajemniczy projekt architektoniczny. Jego śladem podąża enigmatyczna emisjonariuszka klanu Oda - Yuki Yamada oraz śmiertelnie niebezpieczny egzekutor Yakuzy - pan Toru.

I nie są to bynajmniej najbardziej egzotyczni przybysze z Kraju Kwitnącej Wiśni. Wkrótce w prowincjonalną rzeczywistość  wedrą się też yurei, kitsune i inni przedstawiciele japońskiego świata magii, duchów i demonów...

Piotr Jaskulski, dyrektor finansowy firmy, wiodący do tej pory spokojne i monotonne życie, nieoczekiwanie staje przed iście mefistofelesowym wyborem. Od tego, czego naprawdę pragnie i jaką cenę jest gotów zapłacić za spełnienie marzeń, zależeć będą losy całego miasta.

CK Monogatari to opowieści o samotności i przemijaniu, o naszym miejscu w czasie i przestrzeni, a także przede wszystkim o gubieniu i odnajdywaniu samych siebie.

Metafizczny thirller nie tylko dla miłośników fantastyki!


opis wydawcy

Zaledwie tydzień czy dwa temu zachwycałam się nad niesamowitym rozpoczęciem cyklu Teraia, a już mam okazję zapoznać się z debiutancką powieścią Artura Laisena. Nie jest ona równie genialna, ale CK Monogatari to coś całkowicie odmiennego od Studni Zagubionych Aniołów, jakbym czytała powieść zupełnie innego autora o identycznym stylu pisania. Jest to na swój sposób pociągające.

W historii Artura Laisena zderzają się ze sobą dwa całkowicie przeciwstawne światy powoli wyniszczane przez kulturę masową i globalizację. Po raz pierwszy spotkałam się z takim połączeniem i muszę szczerze przyznać, że jest ono bardzo interesujące oraz klimatyczne. Postacie z japońskich mitów i legend ożywają na tle małego, polskiego miasteczka. Podkreślone jest wiele różnic pomiędzy naszymi, spontanicznymi rodakami, a spokojnymi, lubiącymi porządek mieszkańcami Kraju Kwitnącej Wiśni przede wszystkimi na pierwszy plan rzuca się temat traktowania kobiet. Jedyny moment rozgrywający się w Japonii wywołał we mnie nieco pozytywniejsze odczucia niż całość rozgrywająca się w szaro-burych Kielcach.

Jest to thriller metafizyczny, więc powinien być zapierający dech w piersiach i jest taki na początku, kiedy relacje między bohaterami oraz plan Kyubimoriego są w fazie przedstawienia. Później zaczęły mnie trochę męczyć filozoficzne wywody czy przeskoki w czasie i przestrzeni. Nie zmienia to jednak mojej opinii o tej powieści jako o wspaniałym debiucie wspaniałego autora, który każe się zatrzymać oraz zastanowić nad tym kim jesteśmy, co się składa na naszą osobowość i ile jesteśmy w stanie poświęcić, aby spełnić marzenia.

Bardzo polubiłam głównego bohatera, Piotra Jaskulskiego i cały czas kibicowałam mu w odnalezieniu szczęścia. Osiągnął sukces w życiu zawodowym, jednak w sferze prywatnej było ono całkowitą porażką, był zagubiony i samotny. Zbudował wokół siebie swego rodzaju mur, którym odgradzał się, aby po raz kolejny nie stracić kogoś bliskiego. Obojętna nie była mi również Yuki także skrzywdzona przez los, ale wciąż dążąca do zrealizowania swoich marzeń. Dzięki tej dwójce bohaterów Laisen pokazał, że potrafi nie tylko zbudować napięcie oraz zainteresować, czymś co właściwie jest jedną wielką niewiadomą, ale także wzbudzić w czytelniku współczucie względem postaci, czego nie zaznałam w Studni Zagubionych Aniołów. Sam czarny charakter jest niezbyt prosty do przeanalizowania. Z jednej strony jego plan mógłby doprowadzić KZDM do bankructwa, zaś z drugiej nie był wcale takim złym pomysłem.

CK Monogatari to kolejna świetna powieść, której końcówka wywołała we mnie mieszane uczucia. Chciałabym wiedzieć, jak potoczyło się dalej życie Piotra, jednak myślę, że w prawdziwym życiu również nie uzyskałabym jednoznacznych odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.


Niemniej serdecznie polecam wam obie powieści Artura Laisena w nadziei, że do was również przemówi kunszt i precyzja, z jakimi są napisane, a ja z niecierpliwością będę oczekiwać kolejnych.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję wydawnictwu Genius Creations

sobota, 16 kwietnia 2016

"Syrena" Kiery Cass - recenzja książki.

Autor: Cass Kiera
Przekład: Kaczarowska Małgorzata
Tytuł polski: Syrena
Tytuł oryginalny: The Siren
Wydawnictwo Jaguar
Wydanie polskie: 2016
Wydanie oryginalne: 2016
Ilość stron: 391
Cena okładkowa: 39,90 zł
Moja ocena: 7/10

Kahlen to syrena, która musi być posłuszna rozkazom Matki Ocean. Jej głos odbiera ludziom rozsądek, budząc w nich pragnienie rzucenia się w morską toń. 

Akinli to zwyczajny chłopak - pełen ciepła, przystojny chłopak, dokładnie taki, o jakim od dawna marzyła Kahlen. Jeśli dziewczyna się w nim zakocha narazi ich oboje na ogromne niebezpieczeństwo... Ale nie jest w stanie wytrzymać rozłąki. Czy zaryzykuje wszystko, aby pójść za głosem serca?


*opis z okładki*


Odkąd niemal trzy lata temu dostałam w swoje lepkie rączki pierwszym tom serii Selekcja pani Cass jakoś niewyobrażalnie sentymentalna więź zaczęła mnie łączyć z jej powieściami. Nie mogę, z czystym sercem i bez żadnych komentarzy powiedzieć, że są genialne, bo mają swoje dość znaczące wady, które w genialny sposób tuszowane są przez niesamowite pomysły. Przede wszystkim zarówno historia Ameriki, jak i Kahlen są banalnymi historyjkami miłosnymi dla rozkochanych w romansach nastolatek, ale jest w nich coś tak przyciągającego, że nie można przejść obok.

Te przepiękne okładki kryją w sobie równie niesamowite, pełne uczuć i emocji historie, choć tym razem mam wrażenie nieco bardziej dopracowane i przemyślane niż Rywalki i jej starsze siostry.

Syrena to lektura bardzo monotonna stawiająca głównie na opisy przeżyć wewnętrznych i ciekawych losów głównej bohaterki, której postać jest niesamowicie interesująca. Kahlen jest bardzo uczuciowa i pragnie prawdziwej, bezinteresownej, wielkiej miłości oraz założenia rodziny, choć z racji tego kim jest więź taka zaistnieć nie może. Niesamowicie jej współczułam, kiedy kolejne próby załatania tej dziury w sercu się nie udawały.

Długi czas zajmuje również przejście do akcji zasadniczej, ponieważ autorka bardzo mocno skupiała się na wyeksponowaniu swojej postaci i sytuacji, w jakiej przyszło jej żyć, potem wszystko idzie lawinowo. Wszystkie zaskoczenia, które przygotowała dla nas Kiera znajdują się na samym końcu książki i ku wielkiemu zaskoczeniu, ale jednak dopełniają tę książkę, sprawiają, że jest jeszcze bardziej poruszająca serce. Nim się obejrzycie będzie po tej lekkiej, niewymagającej lekturze z wyrazem zadowolenia i spełnionych wymagań na twarzy.

Jesteście zmęczeni kolejnymi zapierającymi dech w piersiach i pochłaniającymi myśli książkami i chcecie teraz sięgnąć po coś niezobowiązującego, co pozwoli wam się odprężyć? A może po prostu lubicie takie historie? Syrena jest dla was!

czwartek, 14 kwietnia 2016

"Czas Żniw" Samanthy Shannon - recenzja książki.

Autor: Shannon Samantha
Przekład: Kołek Regina
Tytuł polski: Czas Żniw
Tytuł oryginalny: The Bone Season
Seria: Czas Żniw #1
Wydawnictwo Sine Qua Non
Wydanie polskie: 2013
Wydanie oryginalne: 2013
Ilość stron: 497
Cena okładkowa: 34,90 zł
Moja ocena: 5/10

Rok 2059. Dziewiętnastoletnia Paige Mahoney pracuje w kryminalnym podziemiu Sajonu Londyn. Jej szefem jest Jaxon Hall, na którego zlecenie pozyskuje informacje, włamując się do ludzkich umysłów. Paige jest sennym wędrowcem i w świecie, w którym żyje, zdradą jest już sam fakt, że oddycha. 

Pewnego dnia jej życie zmienia się na zawsze. Na skutek fatalnego splotu okoliczności zostaje przetransportowana do Oksfordu - tajemniczej kolonii karnej, której istnienie od dwustu lat utrzymywane jest w tajemnicy. Kontrolę nad nią sprawuje potężna, pochodząca z innego świata rasa Refaitów. Paige trafia pod protektorat tajemniczego Naczelnika - staje się on jej panem i trenerem, jej naturalnym wrogiem. Jeśli Paige chce odzyskać wolność, musi poddać zasadom panującym w miejscu, w którym została przeznaczona na śmierć.


*opis z okładki*

Na pewno wszyscy znacie to uczucie, gdy siadacie do niesamowicie wychwalanej książki - wszyscy mówią, że to coś, czego jeszcze nigdy nie było! - a wy w pewnym momencie zaczynacie się zastanawiać, co tak właściwie poza światem przedstawionym jest w tym nowego. Mogę powiedzieć, że ten świat jest bardzo dobrze zbudowany, bo bez tego ocena byłaby zapewne jeszcze niższa, choć niesamowicie zabrakło mi jakiegoś takiego głębszego opowiedzenia o wizji totalitarnego państwa, która zrodziła się w głowie Samanthy Shannon. Jesteśmy tam właściwie przez jakieś dwa rozdziały po czym przenosimy się do Szeolu I, a tam wszystko kompletnie zaczyna się psuć.

Po pierwsza główna bohaterka, jak zawsze musi być kimś wyjątkowym wśród i tak już odmiennych od społeczeństwa osób. Paige jest śniącym wędrowcem, czyli najrzadziej spotykanym rodzajem jasnowidza, a poza tym kompletną sierotą, którą pomimo jej odwagi i pomysłowości trzeba ciągle ratować z tarapatów i ustawiać do pionu. Nie potrafi normalnie podporządkować się temu, co ją spotkało tylko oczywiście musi zacząć obmyślać plan uratowania świata przed rządami terroru. Na ogromne szczęście nie użala się nad sobą tylko cały czas brnie do przodu ze swoim już powziętym planem. W kreacji bohaterów nie podobało mi się jeszcze to, że kolejny autor próbuje pokazać, jaki to bardzo jest tolerancyjny i umieszcza w swojej książce nie wiadomo po co wątek homoseksualny.

Podziwiam Samanthę Shannon za to, że w tak młodym wieku stworzyła tak złożony świat przedstawiony, jednak czuję się kompletnie oszukana, jakby po prostu miała nas za idiotów i zapakowała wszystko to, co już było w nowy, ładniejszy papier i podała nam, jako całkiem nowy prezent. Poza tym, co wymieniłam wcześniej muszą się też przyczepić do idei samej kolonii karnej, którą można interpretować, jako obóz podobny do tego np. w Mrocznych Umysłach oraz idei samego podziału jasnowidzów na różne rodzaje, co również znalazło wyżej wymienionej książce, tylko tam chodziło o umiejętności PSI. Nie jestem w tej chwili w stanie tego zrobić, ale pewnie można by wymienić jeszcze kilka innych, gdzie również się to pojawia.

Myślę, że sięgnę po kolejne tomy, żeby zobaczyć, czy może dalej znajdę coś ciekawszego, ale na razie jestem kompletnie rozczarowana i naprawdę nie wiem, co takiego w tej książce jest nowego. Kreować nowe światy można w nieskończoność, ale wymyślić całkiem nową historię to już inna para kaloszy.


wtorek, 12 kwietnia 2016

"Proroctwo Sióstr" Michelle Zink - recenzja książki.

Autor: Zink Michelle
Przekład: Kapera Marta
Tytuł polski: Proroctwo Sióstr
Tytuł oryginalny: Prophecy of the Sisters
Seria: Proroctwo Sióstr #1
Wydawnictwo Telebit
Wydanie polskie: 2009
Wydanie oryginalne: 2009
Ilość stron: 352
Cena okładkowa: 39,90 zł
Moja ocena: 7/10

Bliżniaczki Lia i Alice Milthrope właśnie zostały sierotami. W dodatku stają się dla siebie śmiertelnymi wrogami. Kiedy każda z nich odkrywa swoją rolę, jaką spełnia w proroctwie, obracającym kolejne pokolenia sióstr przeciwko sobie, dziewczyny zostają uwikłane w przerażającą tajemnicę. Tajemnicę, na którą składa się znamię na nadgarstku, śmierć rodziców, księga, mężczyzna oraz życie pełne sekretów... Lia i Alice nie wiedzą, komu mogą zaufać. Wiedzą jedynie to, że nie mogą ufać sobie wzajemnie. 

*lubimy czytać*

Czasami zastanawiam się, jakim cudem premiery pewnych książek przechodzą całkiem bez echa, choć w tamtym okresie powinno to być coś nowego i świeżego. Dzisiaj ta historia byłabym mocno przereklamowana - czytelnicy stwierdziliby, że takie coś już było, ale w 2009 roku nie powinno tak być. Proroctwo Sióstr powinno być jedną z książek, które w tamtym czasie niesamowicie podobały się odbiorcą, ponieważ ma niesamowity klimat wprost z końcówki dziewiętnastego wieku.

Narratorem tej historii jest Lia, której żałobę po stracie ojca, przerażenie oraz nieufność wobec siostry przez naprawdę długie momenty można wręcz namacać palcami. Dziewczyna jest osóbką bardzo inteligentną, sympatyczną i uczuciową, a my wraz z nią składamy w całość poszczególne elementy zawiłej układanki, którą w spadku pozostawiła jej matka. Pomimo pozytywnych odczuć wobec niej muszę niestety powiedzieć, że przez większą część książki była typową Mary Sue, ale w pewnym momencie otrząsnęła się i zrozumiała, że niektóre sprawy powinna brać na siebie, a nie przyjmować pomoc od innych. W tej sprawie dużo lepiej wypadała jej siostra, która pomimo niezbyt pozytywnej roli, od początku wzięła życie w swoje ręce i samiuteńka do wszystkiego doszła. Na wspomnienie zasługuje nawet ich niesamowitą więź, która nie rozpadła się pomimo proroctwa, które kazało stanąć im na przeciwko siebie. Dziewczyny musiały ze sobą rywalizować, ale wciąż kochały się, jak siostry.

Jak wspominałam przebieg wydarzeń z perspektywy dnia dzisiejszego nie jest niczym szczególnym ani nowym. Opiera się na stosowanym w wielu innych książkach młodzieżowych schemacie - utrata rodziców, poznanie prawdy o sobie itd. Nawet fatalny błąd ludzki, który miał bardzo poważne konsekwencje i wielki wpływ na historię niezbyt zaskakiwał.

Czytanie tej książki z perspektywy dnia dzisiejszego ratuje całkiem lekkie pióro pani Zink, które sprawia, że czyta się bardzo szybko, klimat, kreacja bohaterów oraz ogólny pomysł na treść proroctwa i zadania dziewczyn. Choć głównie dla klimatu sięgnę po kolejne części.

niedziela, 10 kwietnia 2016

Co znalazło się na mojej półce w trakcie trwania bloga? - #bookhaul

Dokładnie osiem miesięcy temu (5 sierpnia 2015 roku) pojawił się pierwszy post na Biblioteczce, w którym witałam się z wami wszystkimi i przez cały czas jego trwania nie wstawiałam tutaj żadnego bookhaule, z tego co nowego zakupuję na moją prywatną półkę. Raczej opowiadałam wam tylko o tym, co wypożyczam z biblioteki, ponieważ własnych książek w miesiącu kupuje bardzo mało, czasem wcale. Ostatnio jednak zbytnio zawalam was recenzjami i sama czuję, że powinnam wrzucić już coś innego w stylu takiego właśnie zapychacza. Chciałabym wam pokazać, co takiego pojawiło się na mojej półce od momentu powstania bloga do dnia dzisiejszego, bo może się zaraz okazać, że z tego okresu mam całkiem sporo książek nawet nie licząc ebooków. Zatem, żeby nie przedłużać przejdę do rzeczy.

   
  
  
  
  

... czyli razem w ciągu tych ośmiu miesięcy do mojej biblioteczki trafiło 15 książek. Niezbyt dużo, ale większość to świetną pozycję, więc nie mam co narzekać. 
Czytaliście te książki? Któraś bardzo wam się podobała? A może macie na którą ochotę?
No i jeszcze na koniec mały bonusik w postaci wyglądu mojej biblioteczki na żywo. :)


PS. Nie ma tu Portalu, bo jeszcze go nie przeczytałam.

piątek, 8 kwietnia 2016

"Chudszy" Stephena Kinga - recenzja książki.

Autor: King Stephen (Richard Bachman)
Przekład: Lipski Robert
Tytuł polski: Chudszy
Tytuł oryginalny: Thinner
Wydawnictwo Albatros
Wydanie polskie: 2008
Wydanie oryginalne: 1984
Ilość stron: 408
Cena okładkowa: -
Moja ocena: 9/10

Billy Halleck nie ma specjalnych powodów do narzekania. Jako wzięty adwokat z każdą sprawą zarabia coraz więcej. Sprawdza się, jako mąż i ojciec. Ma wygodny dom i kochającą rodzinę. Jedyne, co go naprawdę trapi, to poważna nadwaga grożąca zawałem serca. Pewnego dnia, wracając z wystawnej kolacji, potrąca samochodem i zabija starą Cygankę. Sprawa trafia na wokandę. Uniewinniający wyrok nie satysfakcjonuje ojca ofiary, który rzuca na niego klątwę. Od tej chwili Billy chudnie w zastraszającym tempie. Procesu utraty wagi nie da się zatrzymać. Równie okropny los spotyka sędziego i szefa policji. To dzięki nim Billy uniknął odpowiedzialności...


*lubimy czytać*

Przed założeniem bloga i do czasu przeczytania Podpalaczki miałam takiego jakby trochę kaca książkowego, ale tylko tylko i wyłącznie na Kinga. Nie mogłam się zabrać za żadną, a Rękę Mistrza zwróciłam do biblioteki po przeczytaniu zaledwie kilkudziesięciu stron. Teraz to chyba wreszcie wszystko minęło i mogę zaczytywać się w tonach książek jednego z moich ukochanych autorów, który nie tylko straszy, ale również niekiedy porusza bardzo ważne tematy, jak np. właśnie przekręty sądowe, nietolerancja czy choroby. 

Stephen nie boi się pisać wprost o sprawach dla niektórych kłopotliwych czy wstydliwych, a przeraża samą kreacją bohatera czy bohatera zbiorowego, jakim w tym przypadku jest grupa Cyganów, z której pochodzi ofiara wypadku spowodowanego po  części przez nią, a części przez Billy'ego i jego żonę. Halleck jest typowym człowiekiem z nadwagą, który nie może odnaleźć w sobie motywacji do poprawienia swojego stylu życia i zrzucenia paru kilogramów, a jego przeciwnicy to typowi Cyganie, którzy swoimi wozami jeżdżą od miasta do miasta wkręcając ludzi w swoje sztuczki związane z iluzją oraz przepowiadaniem przyszłości. Niby nic wielkiego, a jednak połączenie tych dwóch elementów to strzał w dziesiątkę.

Początkowo obawiałam się, że okropnie się przy niej wynudzę, bo wszystko zawrze się jedynie w opisywaniu procesu utraty wagi przez Billy'ego, który pogodzi się z tym wszystkim, pogodzi się ze śmiercią. Jak zawsze nie doceniłam możliwości Kinga. On jeden z niczym nie potrafił się pogodzić i był w stanie zrobić wszystko, aby wrócić do normalnego życia, nawet za cenę rozłamu swojej rodziny, która stanowi tutaj bardzo ważny wątek. No może jednak dwie rodziny, które ze sobą kontrastują - całkowicie normalna, amerykańska rodzina Hallecków i wielopokoleniowa, koczownicza cygańska rodzina. W obu członkowie niesamowicie się kochają, ale w tej drugiej zakrawa to trochę pod obsesję. Ojciec Susanny nie potrafił zrozumieć, że jego córka również przyczyniła się do swojej śmierci przechodząc w miejscu do tego nieprzeznaczonym. Z drugiej strony całkowicie rozumiem ich nienawiść - całe życie napiętnowani za to kim są, choć raz chcieliby, żeby władze orzekły coś na ich korzyść. Nikt nie jest w tej książce czarny lub biały, bo każdy ma swój bardzo ważny motyw postępowania.

Ostatnią rzeczą, o której chciałabym powiedzieć jest tutaj zakończenie. Przekonałam się już wielokrotnie, że finały książek Stephena Kinga to majstersztyki, które zostawiają czytelnika z często mieszanymi uczuciami, ale dają autorowi pole manewru do swobodnego napisania kolejnych części. Raczej z tego nie korzysta. W tym przypadku nie jest inaczej, jednak w bardzo oczywisty sposób daje nam do zrozumienia, jak to wszystko się skończyło, co jest jednocześnie niesamowicie zaskakujące i przygnębiające.


środa, 6 kwietnia 2016

"Mistrz i Małgorzata" Mihaiła Bułhakowa - recenzja książki.

Autor: Bułhakow Michaił
Przekład: Lewandowska Irena, Dąbrowski Wojciech
Tytuł polski: Mistrz i Małgorzata
Tytuł oryginalny: Mastier i Margarita
Wydawnictwo: Muza
Wydanie polskie: 1994
Ilość stron: 546
Cena okładkowa: 29,90 zł
Moja ocena: 7/10

Uprzedzam, że trochę nie bardzo wiem, co w tej książce może być spojlerem, a co nie.

Nie miałam w planach napisania na blogu recenzji jakiejkolwiek lektury, ponieważ moje opinie o nich zazwyczaj nie są obiektywne. Nie czytam ich z przyjemności tylko dla poznania faktów, które przydadzą mi się na lekcji, a więc w większości przypadków są one przeze mnie niesamowicie wymęczone. Mistrz i Małgorzata jest jednak wyjątkiem, bo chciałam ją przeczytać jeszcze zanim dowiedziałam się o tym, że będę ją omawiać i dalej tylko czekałam, aż polonistka zapowie, żebym nie musiała czytać drugi raz w przypadku zapomnienia jakiś ważnych szczegółów.

I nawet o niej dość trudno mi cokolwiek powiedzieć, ponieważ jest to książka o wszystkim - wielowątkowa - a przede wszystkim o wizycie i perypetiach Szatana w stolicy Rosji lat 30. XX wieku, o tym jak czyniąc zło nieświadomie czynił także dobro. Pojawia się w Moskwie pod postacią zagranicznego profesora historii i czarnej magii, Wolanda, wraz z niecodzienną świąt, rudzielcem Azazello i czarnym, gadającym kotem Behemotem. Gdziekolwiek się nie pojawia zapanowuje chaos i zamieszanie, choć właściwie tylko się temu wszystkiemu przygląda - kobiety biegają po ulicach nago, a pieniądze zamieniają się w papierki lub owady. Dochodzi nawet do tego, że kilka osób, które miały z nim styczność trafiają do zakładu psychiatrycznego, gdzie przebywa jeden z tytułowych bohaterów, Mistrz, ale o tym później, bo trzeba poczekać ponad połowę książki, żeby poznać prawdziwe powody pojawienia się Wolanda w Moskwie, które wiążą się z Małgorzatą.

Niewątpliwym plusem tej książki jest styl pisania, który bardziej przypomina nasz współczesny niż postrach uczniów, czyli ciężki, przepełniony opisami tekst Przedwiośnia czy Lalki. Czyta się naprawdę przyjemnie i szybko, a na pewno zadowoli ona miłośników fantastyki, ponieważ zjawiska paranormalne są tutaj na porządku dziennym, a czasami wręcz wydają się straszliwie przerysowane.

Wśród wątków znajdą się oczywiście te lepsze i gorsze. Okropnie wynudziły mnie fragmenty o Poncjuszu Piłacie, a w książkę na dobre wsiąkłam, kiedy pojawił się wątek miłości pomiędzy tytułowymi bohaterami, który był w tym wszystkim najciekawszy. Związek ten szczególnie chwycił mnie za serce, ponieważ najważniejsze w tym wszystkim było słowo pisane. Małgorzata kochała powieść Mistrza niemal równie mocno, jak samego Mistrza i pomimo długiej rozłąki nigdy o nim nie zapomniała tak samo, jak on. Doceniam również przedstawienie totalitaryzmu w Rosji, a lektury o tej tematyce uważam za najciekawsze, jak do tej pory w całej swojej karierze ucznia.

Jest to lektura omawiana tylko na lekcjach rozszerzonego języka polskiego, ale jeśli macie ochotę to nie krępujcie się i sięgajcie po nią, bo to całkiem ciekawa książka. Może nie porwała mnie tak mocno, jak się spodziewałam, ale zawiera bardzo fajną historię i naprawdę wiele się tu dzieje.


niedziela, 3 kwietnia 2016

Podsumowanie marca

W marcu nie poświęciłam Biblioteczce tyle uwagi, na ile zasługuje. Niesamowicie pochłonęło mnie czytanie, a także brak pomysłów i czasu na jakieś inne posty, dlatego mieliście tutaj taki wysyp recenzji. Może i nie przeczytałam tak potężnej liczby książek, jak w  lutym, ale jestem całkiem zadowolona zważywszy, że w pierwszej połowie miesiąca było ich zaledwie trzy i przeczytałam tylko jedną, która mi się nie podobała. Pozostałe były strzałami w dziesiątkę i odbyłam z nimi niesamowite przygody. Poza tym w marcu nawiązałam swoją pierwszą współpracę z wydawnictwem Genius Creations i, jak na razie, jest ona bardzo owocna - otrzymałam od pana Dawida kilka bardzo przydatnych rad oraz niesamowitą Studnię Zagubionych Aniołów, o której mogliście przeczytać już w poprzednim poście.
Kwiecień mam nadzieję będzie lepszym miesiącem, a na pewno w tym czasie nie będę przynosić ze sobą pracy do domu. W przyszłym tygodniu zaczynam nareszcie moje praktyki w bibliotece. Jestem dobrej myśli, ponieważ w ciągu tych wielu lat korzystania z jej usług przekonałam się, że panie zarówno bibliotekarki, sekretarki, jak i pani dyrektor są naprawdę bardzo miłe. Z racji profilu klasy nie spodziewam się przesiadywania w głównej sali, ale samo całodzienne przebywanie tam będzie niesamowite. No i wieczorami będzie czas na czytanie, a nie przesiadywanie nad książkami. ;)

          Książka miesiąca:
Przeczytane: 7
King Stephen Chudszy 9/10
Zink Michelle Proroctwo Sióstr 7/10
Shannon Samantha Czas Żniw 5/10
Cass Kiera Syrena 7/10
Christie Agatha ABC 8/10
Gerritsen Tess Chirurg 9/10
Laisen Artur Studnia Zagubionych Aniołów 10/10

Plany czytelnicze na luty:
Laisen Artur CK Monogatari
King Stephen Bazar Złych Snów
Sallisbury Melinda Córka Zjadaczki Grzechów
Kubasiewicz Magdalena Spalić Wiedźmę



Najlepsza ksiażka: Laisen Artur Studnia Zagubionych Aniołów
Najgorsza ksiażka: Shannon Samantha Czas Żniw

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...