"Morderstwo w Orient Expresie" Agathy Christie - recenzja książki

Autor: Christie Agatha

Przekład: Wiśniewska-Walczak Anna

Tytuł polski: Morderstwo w Orient Expresie

Tytuł oryginalny: Murder in the Orient Expres
Seria: Herkules Poirot #13

Wydawnictwo: Hachette

Wydanie polskie: 2000

Wydanie oryginalne: 1993

Ilość stron: 259

Cena okładkowa: -

Moja ocena: 7/10

Zatłoczony pociąg relacji Stambuł - Calais wpada nocą w zaspy śnieżne. W tym samym czasie w jednym z przedziałów wagonu sypialnianego znaleziony zostaje martwy mężczyzna. Kto go zasztyletował? Kiedy i po co? Dlaczego przedział był zamknięty od środka? Dlaczego wreszcie przesłuchiwani pasażerowie składają fałszywe zeznania? Detektyw Herkules Poirot postanawia rozwiązać te zagadkę...

~ okładka

Uwielbiam kryminały, ale nie planowałam rozpoczęcia przygód z Agathą Christie. Niezbyt dobrze kojarzył mi się fakt, że jest ona autorką można powiedzieć "sprzed wieku" (chodzi oczywiście o wiek XX), bo jak już wielokrotnie powtarzałam nie lubię starych książek, ponieważ przytłaczają mnie ilością opisów i archaizmów. Sięgnęłam, bo było to styczniowe zadanie w ramach Klubu Książki organizowanego przez Kitty z Biblioteczki Ciekawych Książek. Sięgałam po nią jako chyba jedna z ostatnich osób i zdążyłam nasłuchać się tylu hymnów uwielbienia do tej książki, że chyba oczekiwałam zbyt dużo. Nie mówię, że będę teraz pluć jadem na całą twórczość Christie, ale w tej książce działo jedno wielkie NIC. Rozumiem, że to akcja odbywała się w pociągu, gdzie nie ma miejsce na jakieś szaleńcze pościgi i inne tego typu sprawy, ale cała oś historii opierała się na gadaniu i już po około 150 stronach czułam się tym gadaniem zmęczona. A to gadał Poirot, któryś z jego pomocników, czy świadkowie. Jedyną linią obrony była fałszywe zeznania, do których później i tak się przyznali... Trochę bez sensu, jak dla mnie. Jedynym niesamowitym zaskoczeniem, przez które zaśmiałam się w jakiś taki ironiczny sposób było rozwiązanie zagadki przedstawione przez Herkulesa i, które okazało się być prawdziwe.

Długo pozostałam przy tej książce ze względu na głównego bohatera, który jest niesamowicie interesujący. Nazywa się Herkules Poirot, jest detektywem i w sumie to wszystko co o nim wiemy, bo nawet pomimo trzecioosobowej narracji nie jest on zbyt skory do zwierzania się ze swojej prywatności. Bardziej jest zainteresowany otaczającymi go ludźmi i analizowaniem ich zachowań. On nawet nie myśli o tym, co sam czuje tylko obserwuje!

Nie miałabym nic do zarzucenia stylowi pani Christie - lekki, przyjemny, szybko się czyta, a także nie ma jakiegoś wyszukanego słownictwa - gdyby nie nagromadzenie makaronizmów z francuskiego. W niektórych momentach one rzeczywiście nie przeszkadzają, bo ich znaczenia może domyślić się z kontekstu zdania, ale w innych nawet nie chciało mi się głowić i zwyczajnie pomijałam.

Naprawdę nie uważam, że ta książka jest zła, ale mnie osobiście wynudziła, a jakiekolwiek emocje wywołało dopiero zakończenie. Z pewnością sięgnę po jeszcze jakieś książki Christie z nadzieję, że one będą lepsze.

fanpage * instagram * twitter * lubimy czytać