"Mara Dyer. Przemiana" Michelle Hodkin - recenzja książki.

Autor: Hodkin Michelle

Przekład: Fabianowska Małgorzata

Tytuł polski: Mara Dyer. Przemiana

Tytuł oryginalny: The Evolution of Mara Dyer

Seria: Mara Dyer #2

Wydawnictwo: YA!

Wydanie polskie: 2015

Wydanie oryginalne: 2013

Ilość stron: 478

Cena okładkowa: 39,99 zł

Moja ocena: 9/10

Po tragicznych wydarzeniach z przyszłości Mara Dyer robi wszystko, aby powrócić do normalnego życia. Lekarze, nauczyciele, rodzina - niemal wszyscy są przekonani, że powtarzające się wizje to jedynie efekt traumy, jaką Mara przeżyła w ruinach zakładu psychiatrycznego. Z czasem ona sama również przestaje sobie ufać - ale przeszłość wciąż o sobie przypomina... Nieustanie towarzyszy jej przeczucie, że ktoś śledzi każdy jej ruch - i że nie odejdzie, dopóki nie dokona upragnionej zemsty. Tylko Noah zdaje się wierzyć, że tajemnicze wydarzenia to nie wina jego ukochanej. Czy krwawe wiadomości i okaleczone zwierzęta są prawdziwe, czy są jedynie wytworem chorej wyobraźni? Mara i Noah wspólnie próbują złożyć w całość kolejne elementy psychodelicznej układanki. Czy historia i przeszłość jej nieżyjącej babci pozwolą Marze poznać prawdę o sobie?

Minęło niewiele czasu odkąd skończyłam czytać pierwszym tom, który mi się podobał, ale nie zachwycił do nie wiadomo jakiego stopnia, a już sięgnęłam po kontynuację niesamowitych i przerażających przygód Mary Dyer. Nie żałuję, bo druga część ma w sobie dużo więcej niż oczekiwałam - odkrywa przed nami jedynie część z kart i pozostawia z mnóstwem kolejnych pytań na temat niewyjaśnionych, tajemniczych wydarzeń w życiu tytułowej bohaterki. Rozpoczyna się niemal identycznie, jak jej poprzedniczka - Mara budzi się w szpitalu i nie pamięta, czemu się tam znalazła, jedynak tym razem to nie amnezja, a po prostu chwilowy zanik pamięci, który potrzebuje może nawet nie minuty, żeby dojść do normalnego stanu. Uświadamia sobie jakie wydarzenia doprowadziły do tego, że znalazła się w zakładzie psychiatrycznym, wszyscy na około nie chcą uwierzyć w jej niewiarygodne acz prawdziwe słowa i chcą oddać ją na leczenie do ośrodka zamkniętego. Jej błyskawiczna i samodzielna decyzja o niedopuszczeniu do tego jest doskonałym potwierdzeniem, że dziewczyna jest całkowicie zdrowa psychiczna i to wszystko nie jest wytworem jedynie jej wyobraźni. Za wszelką cenę stara się ukryć wszystkie symptomy, jakie posiadała jej babcia, a które ujawniły się również u niej. Stara się udawać osobę jedynie z zespołem stresu pourazowego i w tym samym czasie w tajemnicy przed rodziną odkryć co tak naprawdę się teraz dzieje. Każda strona i każdy rozdział tej książki kryje za sobą coraz to nowe zaskoczenia i mrożące krew w żyłach wydarzenia. Bałam się, rzeczywiście niektóre momenty wywoływały u mnie gęsią skórkę oraz dreszcze przerażenia. Tylko niestety od tej historii trudno się oderwać nawet po skończonym rozdziale, bo zazwyczaj przypadają na nie jakieś kulminacyjne momenty.

Na szczególną uwagę w tej powieści zasługują wielobarwni bohaterowie, a w szczególności para z wiodącego prym wątku miłosnego. Mara i Noah są bardzo młodzi, ale łączy ich przeznaczenie, mam wrażenie wielu lat, i obustronna chęć poznania prawdy. Mara jest porywcza, bardzo mocno kieruje się emocjami, ale też potrafi w jednej chwili zamknąć temu wszystkiemu drogi wyjścia ze swojej głowy i sprawiać wrażenie kogoś zupełnie normalnego. Jest idealną oszustką, intrygantką i manipulatorką. Zaś Noah jest cichy, tłumi w sobie uczucia i bardzo mocno poddaje się wpływowi swojej dziewczyny, ale też z drugiej strony bez niego plany Mary byłby spontaniczne oraz kompletnie nieprzemyślane i niedopracowane. Stara się delikatnie sprowadzać ją na ziemię, albo samemu to wszystko zaplanować. Pomimo tych ogromnych różnic w charakterach idealnie się dopełniają. Pozostałe postacie świetnie wkomponowują się w ich tło, można je bardzo mocno polubić albo znienawidzić, ale niektóre zdecydowanie za mocno się w nie wtopiły i trudno przychodzi ich zapamiętanie na dłuższą metę.

Zaś jeśli chodzi o styl autorki to jak dla mnie jest on totalnym ewenementem, bo nie ma w nim nic nadzwyczajnego. Jest totalnie i kompletnie zwyczajny, a jednak on również składa się na to, że nie masz ochoty odkładać tej książki na bok, a czytać i czytać dalej. Jedyna różnica jest w czcionce, jak pewnie wszyscy już wiecie.

Jak po pierwszej części myślałam, że jest 'okej' i dam radę przeżyć bez jakiegoś niezwłocznego kontynuowania tej serii tak, teraz nie przeżyje, jeśli  w najbliższym czasie nie przeczytam ostatniego tomu trylogii, czyli Mara Dyer. Zemsta. Zakończenie delikatnie zirytowało, mnie tym że Hodkin jakoś natarczywie próbowała przekonać, że w tym świecie nie ma ludzi złych, a jedynie tacy, których łatwo namówić do złego, ale mimo tego kompletnie wbiło w fotel. Przez chyba dziesięć minut próbowałam to wszystko ogarnąć uderzając się nią w głowę.