"Zaginieni" Jane Casey - recenzja książki.

Autor: Casey Jane

Przekład: Mazan Maciej

Tytuł polski: Zaginieni

Tytuł oryginalny: The Missing

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Wydanie oryginalne: 2009

Wydanie polskie 2010

Ilość stron: 360

Cena okładkowa 36 zł

Moja ocena: 8/10

Zaginęła dwunastoletnia Jenny Shepherd. Jej nauczycielka angielskiego Sarah Finch lepiej niż ktokolwiek inny rozumie niepokój, przerażenie i złość jej rodziców oraz to, że szanse na odnalezienie dziewczynki z każdym dniem coraz bardziej maleją. Kiedy Sarah była mała jej starszy brat wyszedł się bawić i nie wrócił do domu. Świadomość, że już nigdy nie dowie się co stało się z Charlie'm zawsze będzie przytłaczać jej rodzinę. Teraz jako ponad dwudziestoletnia kobieta wciąż mieszka z nadużywającą alkoholu matką, która z sypialni syna zrobiła kapliczkę. To właśnie Sarah odnajduje ciało Jenny porzucone w lesie niedaleko jej domu przez co zostaje wmieszana w policyjne śledztwo i burzę medialną. Ale czy tylko oni się nią interesują?

Uwielbiam kryminały i widząc tę książkę na bibliotecznej półce, a potem zapoznając się z jej opisem nie mogłam się oprzeć przed sięgnięciem po nią. Ostatnio wyszukałam gdzieś informację, że jest to debiut autorki, co diametralnie zmienia mój pogląd na tę powieść. Już przed tą wiadomość bardzo mi się podobała, a teraz naprawdę widzę jej potencjał. Dochodzenie w sprawie śmierci Jenny zaskakiwało tylko w niektórych momentach, w innych już wcześniej zaczęłam się czegoś domyślać. Ostateczną odpowiedź autorka podawała nam właściwie co chwilę, jak na tacy, tylko ja cholera brałam ją za zbyt oczywistą i ignorowałam kombinując dalej. Ogromny plus należy się za rozwiązanie sprawy zaginięcia Charliego, ponieważ podejrzewałam zupełnie co innego niż się wydarzyło. Cały czas myślałam, że chłopiec jest wśród wysuwających się na pierwszy plan postaci, a tymczasem prawdziwe wydarzenia mnie zaskoczyły

Co do samej Sarah'y to odnalazłam w niej po części samą siebie – cichego, wyobcowanego mola książkowego, który nie wierzy, że może podobać się mężczyzną. Tak samo jak ona bardzo angażuje się w pewne sprawy, choćby i nie były moimi własnymi. Obie w ciężkich chwilach potrzebujemy wsparcia nawet obcej osoby, a także obie traktujemy swój zawód, jako przykrą konieczność. Tyle, że Sarah nigdy nie miała planu na swoje życie – nie wiedziała, kim chce zostać w przyszłości, a ja doskonale czuję kim powinnam być, choć w polskich realiach to naprawdę bardzo mało prawdopodobne. Doskonale zostały opisane jej relacje z matką, które były raczej jednostronne, ponieważ to właśnie Sarah została przez nią oskarżona o zaginięcie jej ukochanego synka, a mimo to dziewczyna nie potrafiła zostawić jej samej sobie. Matka nie była jej obojętna, ponieważ wiedziała, że bez niej by zginęła. Przy tej dwójce blakały inne bardzo dobrze wykreowane postacie, choć w moim odczuciu trochę nijakie albo zdecydowanie zbyt skryte lub ukazujące swoje szaleństwo. W przypadku tej ostatniej grupy Jane zdecydowanie przesadziła z ilością psychopatów, którzy kręcili się po tak małym miasteczku.

Książka pisana jest z perspektywy Sarah'y w narracji pierwszoosobowej w czasie teraźniejszym. Jest to bardzo dobry zabieg, ponieważ wszystkie wydarzenia związane zarówno ze sprawą Charliego, jak i Jenny kręciły się właśnie wokół niej i widzieliśmy dokładnie tyle samo, co ona. Gdyby autorka dopuściła do głosu kilka innych postaci mogłaby zdradzić zbyt dużo przed ostatecznym finałem. Bardzo lubię narratorów będących uczestnikami historii, ponieważ właśnie wtedy można się z nimi najlepiej zżyć, przeżywać ich historię, właśnie wtedy czyta mi się szybko, łatwo, przyjemnie. I taki sam jest styl Jane Casey, choć zdecydowanie operuje ona bardzo małym zasobem słownictwa, co nie bardzo łączy się z jej wizją głównej bohaterki, jako nauczycielki angielskiego, osoby po studiach szeroko mówiących o ich języku, a także osoby oczytanej w klasykach literatury angielskiej.

W tej książce nie spodziewałam się jednak nagromadzenia poetyckich cytatów czy głębokich przemyśleń bohaterów, a jedynie dobrej intrygi kryminalnej, na której się nie zawiodłam. Gorąco polecam, ale nie spodziewajcie się po tej książce jakiś ogromnych fajerwerków oraz zbiorowych ochów i achów. Jest dobra, ale nie genialna.