"Kiedy Bogowie Umierają" C.S. Harris - recenzja książki. | #czytamnietylkoamerykanów

Autor: Harris, C.S.

Przekład: Kleinrok Marta

Tytuł polski: Kiedy Bogowie Umierają

Tytuł oryginalny: When The Gods Die

Wydawnictwo: Red Horse

Wydanie polskie: 2009

Wydanie oryginalne: 2006

Ilość stron: 388

Cena okładkowa: 34,90

Moja ocena: 6/10

W letni wieczór w królewskim Pawilonie w Brighton piękna, młoda żona sędziwego markiza zostaje odnaleziona martwa w objęciach samego Księcia Regenta. W jej plecach tkwi wysadzany klejnotami sztylet. Szyje oplata jej zdobiony szafirami, stary, srebrny naszyjnik, który miał niegdyś należeć do walijskiej kapłanki druidów. Legenda głosi, iż naszyjnik roztaczał szczególną moc do czasu, gdy zaginął na morzu wraz z jego ostatnią właścicielką matką Sebastiana St. Cyra....

Od samego początku, czyli chwili, kiedy zabrałam ją z półki, miałam wobec niej bardzo wysokie wymagania, bo zaintrygował mnie tytuł i ten bardzo lakoniczny opis z tyłu okładki. Jeszcze dodatkowo znalazłam ją w dziale z fantastyką, co kilkukrotnie pobudziło moją ciekawość - połączenie dwóch ulubionych gatunków! Wiedziałam, że będzie pierwszą książką z tego stosu, za którą się zabiorę, choć minęło dość dużo czasu zanim w końcu udało mi się do niej dorwać (wińcie Atlas Chmur!). Historia zaczyna się bardzo intrygująco, od wspomnianego wyżej wydarzenia. Intrygująco, bo zaraz na wstępie autorka uniewinnienia głównego podejrzanego, a raczej jego tokiem myślenia daje do zrozumienia, że to za żadne skarby to nie mógł być on, i od razu wynajduje bohatera, który z chęcią przywdzieje wdzianko Sherlocka Holmesa i weźmie do ręki lupę. Zaraz po zobaczeniu tajemniczego naszyjnika, wszyscy wiedzą, do kogo muszą się udać, a ojciec wypomina Sebastianowi, że nie chce aby ich nazwisko kojarzyło się z kolejną martwą kobietą. Nie powiem, że z jednej strony mnie to zaniepokoiło, a z drugiej zaintrygowało, bo intrygujące postacie powinny mieć intrygującą przeszłość, ale takie fakty nie bardzo pasowały do powieści jednotomowej. Zaczęłam się zastanawiać, czy aby nie trafiłam na kolejny tom jakiejś serii, ale nie. Na lubimy czytać książka widnieje jako powieść jednotomowa. Wiedziona dziwnym przeczuciem przeczytałam jeszcze opis wcześniejszej książki tej autorki i trafiłam w prawdziwe sedno, a raczej wydawnictwo lub sama pisarka zrobili w bambuko czytelników. Z tymi książkami jest prawie, jak z seriami kryminalnymi - w każdej opisana jest inna sprawa, a połączone są tylko przez bohaterów i wątki obyczajowe. Prawie, bo tutaj znalazło się rozwiązanie zagadki z Czego Boją się Anioły, a o co byłam bardzo zła, bo nie opłaca mi się już jej czytać. Zagadki tworzone przez panią Harris na pierwszy rzut oka wydają się ciekawe i ze skomplikowaną strukturą, więc gdzieś do 250 strony miałabym jeszcze chrapkę na przeczytanie jej debiutu. Potem przestało mi się podobać przez bardzo płytkie wytłumaczenie tytułu i ciągły brak tego wątku fantastycznego, oprócz oczywiście tej legendy, bo to my też mamy i jakoś nikt nie sądzi, że nagle nasze historie nadałyby się do takiej książki, choć mogę wybaczyć, bo wygląda to na pomyłkę pań bibliotekarek. Przez brak kolejnych, znaczących podpowiedzi opadło napięcie i nie mogło mnie złapać ponownie, kiedy w dochodziliśmy do punkty kulminacyjnego. No i koniec końców zakończenie ani mnie nie zaskoczyło, ani nie wywołało żadnych emocji. Zabrakło w tym wszystkim "efektu wow"!

Cała akcja kręci się wokół angielskiej arystokracji z pierwszej połowy dziewiętnastego wieku oraz dwóch rodów królewskich -Stuartów i hanowerskiej, choć ich obecność budzi moją wątpliwości - o Stuartach tylko wspominano, a hanowerska choć obecnie panująca zbyt rzadko się pojawiała. Brakowało mi większej ilości przemyśleń egoistycznego księcia regenta. Poznawaliśmy to wszystko z perspektywy różnych bohaterów, ale prym zdecydowanie wiedzie Sebastian, który zapowiadało się, że podbije moje serce i będzie wyróżniał się na tle tego zepsucia swojej klasy społecznej, a okazał się totalnie nijaki. Niby robił to wszystko z pobudek osobistych i nie miał zbyt ciekawej przeszłości, wiec powinnam wyczuwać w tym wszystkim nutkę nostalgii, zranionych uczuć i obrazy na świat, a on zachowywał się, jakby pracował i to wszystko w żaden sposób nie kręciło się wokół jego osoby, a innych mu zupełnie obcych. Nawet w scenach z jego ukochaną lub z perspektywy jego ukochanej wydawał się zimny, jak lód - ona z resztą też, jakby miłość to były tylko puste słowa. Najbardziej chyba jednak zdenerwował mnie w momencie ucieczki przez kanały ściekowe, kiedy bardziej martwił się o reakcje swojego garderobianego na kolejne zniszczone ubrania niż o własne zdrowie i życie.

Styl autorki znowu zapowiadał się ciekawie, ale nie wytrzymał na dłuższą metę. Z czasem wyszedł na jaw mały zasób słownictwa autorki i ciągłe przewijania się tych wszystkich tytułów szlacheckich - większości i tak nie udało mi się zapamiętać, a z czasem pewnie wylecą mi z głowy nawet ci główni. Większość z nich była nazywana tylko na dwa, góra trzy, sposoby, czyli imię, nazwisko i tytuł lub stanowisko jakie zajmowali. Narracja trzecioosobowa prowadzona była, jak wspomniałam wcześniej, z perspektywy różnych bohaterów i na początku było ciekawe, ale potem jakby uciekła jej wena i na siłę dopisywała ciąg dalszy. Miałam też wrażenie, jakby w pewnym momencie sama zgubiła się w swoich zawirowaniach fabularnych i dwa razy powtarzała to samo.

Chyba zbytnio nastawiłam się na tę książkę, bo chciałam dostać coś w stylu Cienia Wiatru, ale bardziej trzymającego w napięciu i z wątkiem fantastycznym. Nie oceniałam nawet tła historycznego, bo ja się na historii własnego państwa nie znam dokładnie, a co dopiero mówić o dziewiętnastowiecznej Anglii. I ona naprawdę miała potencjał na zachwycenie mnie, a zamiast tego już pod sam koniec odrzuciła.